شل شدن پیچ ایمپلنت دندان

شل شدن پیچ ایمپلنت دندان

شل شدن پیچ اباتمنت درایمپلنت‌ های دندانی یک عارضه معروف در ایمپلنت‌ ها می باشد. پیچ محافظ روکش دندان می تواند شل شود که این پیچ ها به راحتی قابل تهیه هستند، پس می توانند دوباره سفت شده یا تعویض گردند. و می توانید با مراجعه به متخصص ایمپلنت مشکل خودتان را برطرف کنید.
شل شدن یا شکسته شدن پیچ اباتمنت همچنین می تواند باعث عارضه های جدی دیگری باشد که شما را مجبور به باز کردن روکش از پیچ کند. و یا در روکش های سمان شونده متکی بر ایمپلنت احتمال این وجود دارد صدمه دیده و خراب شوند.
حداکثر میزان شل شدگی در روکش های تک واحدی و بعد از آنها در اوردنچرها مشاهده شده است. برتری با اصلی رستوریشن های (رستوریشن های دندانی شامل روکش ها، بریج ها، ونیرها یا لامینیت ها و اباتمنت ها هستند. آنها جهت بازسازی دندانهای موجود، جایگزینی دندانهای از دست رفته یا بازسازی ایمپلنتهای دندانی بکار می روند) پیچ شونده می باشد زیرا منجر به آسان شدن معاینه ایمپلنت، معاینه بافت نرم، جرم گیری و هر درمان مورد نیاز در پروتزها می گردد. همچنین باعث می شود ترمیم های آینده راحت تر و با هزینه کمتری انجام می شود.

شل شدن پیچ ایمپلنت دندان

در قسمت ایمپلنت های تک واحدی مشکل شل شدن پیچ اباتمنت بیشتر در قسمت دندان های مولر و پره مولر (دندان‌های آسیاب و دندان ‌های کناری‌ های آن) بعداز به وجود آمدن اسئواینتگریشن ( اتصال استخوان به ایمپلنت) بوجود می آید. بهترین متخصص ایمپلنت شما کسی است که بهترین روش درمانی را برای شما تشخیص دهد.

لق شدن روکش ایمپلنت

ترمیم پرسلن، تغییر رنگ روکش دندان و امکان انجام موارد بهداشتی در رستوریشن های پیچ شونده به آسانی انجام می شود. البته برای دسترسی به این موارد و پیشگیری از مشکلات احتمالی درمان، اتصالات پیچ باید در مدت کارکرد آنها پایدار باشند.
پس از پیچ شدن اباتمنت به ایمپلنت برخی از دندانپزشک ها توصیه می کنند برای درمان لق شدن ایمپلنت دندان روکش دندان سمان شود.
این کار می تواند زیبایی زیادی را به خاطر در دید نبودن مسیر پیچ باعث شود. همینطور رستوریشن سمان شده را می توان با هزینه پایین تری تولید کرد. در این روش پیچ باید محکم بسته شود چون اگر پیچ شل باشد به راحتی نمی توان به آن دسترسی داشت. در برخی مواقع برای محکم کردن یک پیچ شل شده، نیاز به بریدن روکش است. البته استفاده از سمان موقتی می تواند بیرون آوردن بدون آسیب روکش را آسان تر کند ولی احتمال این مورد کم است.

اصلی ترین عوامل شل شدن و از دست دادن ایمپلنت ها

شل شدن پیچ بیشتر در سیستم های ایمپلنتی تک واحدی اتفاق می افتد، ولی در روکش های چند واحدی هم مشاهده شده است. همچنین شل شدن در رستوریشن های تک دندان مولر هم بیشتر بوده است. در واقع رستوریشن های متکی بر جراحی ایمپلنت دندان همیشه تحت فشارهای جداکننده هستند، که این فشارها در موارد زیر زیادتر است.

برخوردهای بیرون مرکزی
برخوردهای مرکزی بیرون محوری
اباتمنت زاویه دار
رویه اکلوزال وسیع ( اکوزال سطحی از دندان است که با آن غذا جویده می شود)
برخوردهای پوسیدگی اینترپروگزیمال دندان ایمپلنت با دندان های دیگر
برخوردهای پروتزهای ثابت کانتی لور
ساختاری که سازگاری درستی نداشته باشد
اتصال ایمپلنت به دندان های نرمال
لق شدن روکش دندان ایمپلنت

محصولات، اجزا و روش های بسیاری برای محکم کردن پیچ توصیه شده است، همه این تکنیک ها به کم شدن امکان شل شدگی پیچ کمک می کنند ولی به صورت کامل مشکل را حل نمی نمایند، در صورتی که دندانپزشک فقط روی محکم کردن پیچ ها تمرکز کند و توجهی به کنترل فشارهای اکلوزالی نکند، این وضعیت می تواند باعث مشکلات وخیم تری مانند فرو ریختن استخوان یا شکسته شدن ایمپلنت شود.

مزایای اتصالات درونی در محکم کردن پیچ ها

در مقایسه میان ایمپلنت‌های با اتصال بیرونی و درونی، بسیاری از تحقیقات نشان می دهند که پیچ در اتصالات درونی بیشتر پایدار است. اتصال های درونی برتری های دیگری نیز دارد.

اجزاء ایمپلنت دندان

لمس پذیری برای تصمیم گیری در باره تحلیل کامل اباتمنت
استحکام بیشتر در برابر چرخش
نگه داشتن بهتر و بیشتر پیچ در برابر خم شدگی های ناشی از فشارهای جانبی
کمتر شل شدن پیچ ها
کمتر شدن فضای عمودی مورد نیاز برای ترمیم.

علل موثر در شل شدن پیچ ایمپلنت دندان

برای اطلاع از نحوه محکم کردن پیچ ایمپلنت، باید دلیل شل شدن پیچ ایمپلنت دندان مشخص گردد. وقتی دو بخش توسط یک پیچ به یکدیگر متصل می شوند، این حالت را Screw joint می گویند. نیرو هایی که می خواهند اجزا را از هم جدا کنند را با نام “نیروهای جداکننده” می شناسند. نیروهایی که اجزا را به یکدیگر وصل می کنند “نیروهای نگهدارنده” خوانده می شوند.
ضرورتی ندارد برای پیشگیری از شل شدگی پیچ، نیروهای جداکننده را از بین ببریم، بلکه باید این نیروها را کمتر از نیروهای نگهدارنده نگهداشت. اگر موقع وارد شدن نیرو ناحیه اتصال باز نگردد، شل شدن پیچ رخ نمی دهد. پس دو عامل اصلی در محکم بودن پیچ ایمپلنت تاثیرگذار است:

افزایش نیروهای نگهدارنده
کاهش نیروهای جداکننده

نیروهای جداکننده بیشتر تحت تاثیر نیروی اهرمی هستند که به آن نیرو وارد می کند. زیاد شدن زاویه ایمپلنت یا کانتی لور در پروتز دندان می تواند منجر به تقویت نیرو در برخوردهای مرکزی شده و نیروهای جداکننده را بیشتر کند.
جاگذاری درست ایمپلنت ها و طرح ترمیمی اصولی، از کارهای مهم در سفت کردن پیچ ایمپلنت هستند. به کارگیری از استنت جراحی جهت جاگذاری درست ایمپلنت ها سودمند است. اکلوژن عاملی مهمی در سفت کردن پیچ ایمپلنت است.
برخوردهای بیرون مرکزی به حالت نیروهای جداکننده ظاهر می شوند و باید تا می توانیم از استفاده از آنها، به ویژه در دندان های عقب دهان، خودداری کنیم، اگر نیروهای جانبی سبک، پایین تر از نیروهای نگهدارنده باشند، منجر به شل شدگی پیچ نمی گردند. مثلا برخوردهای مرکزی طبیعی بالای کاسپ دندان مولر به خصوص هنگامی که نیروهای اکلوزالی بیمار زیاد است، می توانند بیشتر از نیروهای نگهدارنده شوند.
این نظریه می تواند علت بیشتر شدن شل شوندگی پیچ در ایمپلنت های تک واحدی مولر را تبیین کند. پیچ ایمپلنت مولر در حالتی محکم می ایستد که برخوردهای مرکزی در جهت محور طولی پیچ عمل کنند و برخوردهای بیرون مرکزی از بین بروند.
جاگذاری یک ایمپلنت عریض یا جاگذاری دو ایمپلنت با قطر کم می تواند نیروی اهرمی وارده به پیچ را کم کند. همچنین اتصال ایمپلنت به دندان های طبیعی توسط روکش دندان می تواند باعث شل شدگی پیچ اباتمنت شود.
این مسئله به خاطر فرق داشتن اندازه تحرک دو پایه اتفاق می افتد. ایمپلنت به نسبت دندان طبیعی که در ناحیه P.D.L امکان حرکت دارد، ثابت است. نیروی اکلوزالی بر دندان نرمال می تواند بر روی ایمپلنت اثر کانتی لوری ( زياد شدن زاويه ايمپلنت ) پدید آورد و فشاری تا دو برابر فشار وارده ایجاد کند. حداکثر مقدار این نیروی کانتی لوری در بخش برخورد میان روکش ایمپلنت و پیچ اباتمنت جمع می شود که این وضعیت می تواند باعث شل شدگی گردد.
اگر با وارد کردن نیرو به پیچ بخواهیم ساختاری هماهنگ داشته باشیم، باز امکان شل شدن پیچ بیشتر می شود. ساختار می خواهد به حالت اولش برگردد که منجر به وارد شدن نیروی جداکننده بر سیستم می گردد. همه این ساختارها باید حذف شوند و برای هماهنگی بهتر و درست تر باید دوباره لحیم شوند.

روش های کلینیکی برای محکم کردن پیچ ایمپلنت

-ایمپلنت ها با نیروهای اکلوزالی به صورت موازی جاگذاری گردند.
-طراحی رستوریشن به گونه ای انجام شود که طول کانتی لور(پروتزهای ثابت متکی به دندان) کم شود.
-برای وارد شدن نیروها در امتداد محور طولی ایمپلنت، اصلاحات اکلوزالی زیر اجرا گردد.
-کم شدن برخوردهای کارگر و غیرکارگر در دندان های عقب دهان
-وارد کردن برخوردهای مرکزی در میانه دندان
-برای قرار دادن ایمپلنت دندان در قسمت قدامی کلیه نکات ایمنی باید رعایت گردد.
-فرم های ضد چرخدار در ایمپلنت های تک واحدی
-محکم نمودن اجزا با Torque  یا اهرم (بین 20 تا N.cm 30 ) به جز در مواردی که کارخانه سازنده توصیه دیگری داشته باشد.
-دارا بودن ساختاری با سازگاری درست در رستوریشن های چند واحدی فناوری در حال رشدی است که به متخصص ایمپلنت برای انتخاب بهترین گزینه کمک می کند.

***اگر پیچ شل شدگی نداشته باشد و نیروهای زیادی به سوی ناحیه های حساس وارد می شود، برای سلامتی بیمار مضر خواهند بود. جاگذاری درست ایمپلنت ها، سازگاری ساختار و اصلاح و ترمیم اکلوژن ( جفت شدن درست دندان ها بر روی یکدیگر) موقعی که ایمپلنت هم دارای طراحی درستی است خیلی اثرگذار است. در صورتی که به این موارد دقت نشود، پیچ سفت شده منجر به شکسته شدن بدنه ایمپلنت یا نشست استخوان می گردد.