سفید شدن دندان ها با بلیچینگ در خانه
دو شیوه جهت وصل کردن روکش ها به ایمپلنت موجود است. این شیوه ها عبارتند از: استفاده از چسب و اتصال با پیچ. در ادامه این مقاله و در سایت آریام، ما همواره ایمپلنت دندان با چسب و پیچ را برای شما همراهان گرامی با یکدیگر مقایسه خواهیم کرد.
استفاده از ایمپلنت دندان با استفاده از چسب نیز مزایای خاص خودش را جهت اتصال برخوردار است. یکی از این مزایا این است که چسب از زیبایی ظاهری بالاتری برخوردار است. چراکه با استفاده از این شیوه سوراخ دسترسی به پیچ وجود ندارد.
چسب ها همچنین مقاومت بالاتری در مقابل شکسته شدن از خود بروز می دهند اما چسب اضافی که در پشت آن باقی می‌ماند موجب صدمه به بافت نرم، تحلیل استخوان یا التهاب مزمن می گردد.
روکش دائمی ایمپلنت اغلب دو تا سه هفته زمان می‌برد تا ساخته و آماده شود. در این حین روکش را می توان با چسب موقت به ایمپلنت دندان وصل کرد. این چسب ها دائمی نبوده و از استحکام و چسبندگی پایینتری نسبت به چسب های دائمی برخوردار هستند.
در نتیجه پزشک ایمپلنت می‌تواند هر زمان که احتیاج باشد روکش را از ایمپلنت جدا کند. روکش‌هایی که با چسب چسبانده می‌شوند هزینه پایینتری در برابر روکش هایی دارند که با پیچ سفت می گردند.
برخی اوقات ممکن است ایمپلنت دندان با چسب که موقت چسبانده شده است از محل خود کنده و جدا شود. برای اغلب افراد این سؤال پیش خواهد آمد که چگونه می‌توان روکش را بدون مراجعه به دندانپزشک، خودمان به ایمپلنت متصل کنیم.
آیا این امکان وجود دارد که از چسب های دیگری جهت چسباندن روکش ایمپلنت استفاده کنیم؟ در پاسخ به این سوال بایستی بگوییم که تحت هیچ شرایطی نباید این عمل را انجام دهید.
چرا که استفاده از چسب های دیگر مثل: چسب قطره ای، چسب آهن بسیار مضر است. در صورت جدا شدن روکش بایستی به دندانپزشک خود مراجعه کنید. زیرا چسب دندانپزشکی یک چسب مخصوص است و نوع و میزان ترکیبات آن را بایستی دندانپزشک تشخیص دهد.
در اصطلاح به چسب دندانپزشکی سمان گفته می‌شود. توجه داشته باشید که این چسب هیچ نوع شباهتی به دیگر چسب های معمولی نیز ندارد. وظیفه این چسب ها پر کردن حد فاصل میان اباتمنت ایمپلنت دندان و روکش ایمپلنت بوده و آن‌ها را به هم وصل می‌کند.
چسب های دندانپزشکی دو مدل هستند که: یا رزین بوده یا از پایه اسیدی برخوردارند. این چسب ها اغلب با ترکیب پودر و یک محلول تهیه می گردند.
در چسب هایی که از پایه اسیدی برخوردارند، از پودر سیلیکات یا اکسید فلز پایه و محلول اسیدی که با آن ترکیب می‌شود نیز استفاده می‌گردد.
از مهم ترین چسب های دندانپزشکی می توان به: اوژنول اکسید روی، فسفات روی، پلی کربوکسیلات، گلاس آیونومر و رزین کامپوزیت نام برد.
بعضی چسب ها که ترکیبات قوی‌تری دارند تحت عنوان چسب دائمی مورد استفاده قرار می‌گیرند و بعضی چسب ها که از ترکیبات ضعیف تری برخوردارند تحت عنوان چسب موقت از آن‌ها استفاده می گردد.
این چسب ها هریک ویژگی‌های مختلفی را دارند. دندانپزشک متناسب با شرایط بیمار و شیوه درمان و جنس روکش ایمپلنت، بهترین چسب را جهت درمان نیز انتخاب می‌کند.
ایمپلنت دندان با چسب برای بدن مثل یک ماده خارجی مهاجم است. یکی از علل شکست درمان فرایند کاشت ایمپلنت با این روش، وجود اضافات چسب در اطراف مخاطی است که موجب بروز مشکل می‌گردد و شما دیر متوجه آن می‌شوید.
چسب قسمتی مناسب جهت تجمع پلاک و جرم است. برخی اوقات اثر چسب بر بافت های کناری ایمپلنت بعد از سپری شدن چند سال نمایان می‌گردد.
ضایعت التهابی که به وسیله تماس چسب با بافت های کناری ایجاد می گردد، باعث تحلیل رفتن شدید استخوان و از دست دادن ایمپلنت می شودو در نتیجه بسیار مخرب است.
بدترین مشکل برای فردی که ایمپلنت کاشته است، تحلیل رفتن استخوان است. تحلیل رفتن استخوان اطراف ایمپلنت به معنای از دست دادن ایمپلنت است.
اضافات چسب که در تماس با بافت ها باشد حتی اگر موجب تحلیل رفتن استخوان نگردد، اثر سویی بر روی بافت نرم مانند لثه دارد. همچنین بر ظاهر زیبایی کاشت دندان نیز اثر سوی دارد.
در شرایطی ممکن است ایمپلنت همچنان به استخوان فک وصل باشد اما هایپرپلازی بافت نرم یا پسروی لثه ناشی از التهاب حاصل از چسب موجب گردد نتیجه درمان برای بیمار و دکتر اصلا مناسب و مطلوب نباشد.
جهت مطلوب بودن پروسه اصلاح طرح لبخند با ایمپلنت شرایط بسیاری است که بایستی به آن ها دقت کرد.
اگر قصد داشته باشیم که دو شیوه اسم برده شده را با یکدیگر مقایسه کنیم می‌توان گفت که بافت نرم کنار ایمپلنت هایی که روکش آن ها با پیچ وصل شده است سالم تر از بافت نرم کناری ایمپلنت دندان با چسب است.
یکی از مهمترین مزیت اتصال روکش ایمپلنت با پیچ نیز اصلاح پذیر بودن روکش است. روکش اضافه بر این که بازیافت پذیر است با خارج کردن آن به صدمه دچار نمی‌شود.
در صورتی که روکش شل و یا ترک بردارد به سادگی می توان آن را خارج کرد و بعد پاکسازی کرده و یا پیچ های آن را تعویض کرد. بعضی از متخصص های ایمپلنت بر این باورند بایستی حتما یک مرتبه در سال عمل پاکسازی و عوض کردن پیچ ها صورت گیرد.
البته این مورد را نیز باید در نظر بگیرید که اگر جهت اتصال روکش با پیچ ایمپلنت از چسب مناسب استفاده کنید، می توانید روکش را ترمیم و یا بازیافت کنید.
از دیگر مزایای اتصال روکش با پیچ به ایمپلنت می توان به این مسئله اشاره کرد که در روکش هایی که با پیچ به ایمپلنت وصل می گردند می توان بدنه اباتمنت را پایین تر نگه داشت. با پایین تر نگه داشتن بدنه اباتمنت می توان از اوردنچر هایی کمک گرفت که روی میله سوار هستند.
میله های کوتاه تری که با پیچ محکم و ثابت می گردند محل بیشتری برای دندان مصنوعی روی فراهم می کنند. در نهایت آکریلیک آن ها نازک تر بوده و مقاومت ترمیم آن ها بالاتر است.
ما همواره در این مقاله به بررسی و شرح مطالب مرتبط با ایمپلنت دندان با چشب و اینمپلنت دندان با پیچ پرداختیم و جهت درک و آگاهی بیشتر شما همراهان گرامی این دو روش اتصال روکش را به صورت کامل برایتان توضیح داده‌ایم.
