مینی ایمپلنت
مینی ایمپلنت نیز مانند ایمپلنت روشی برای جایگزینی دندان های از دست رفته می باشد. تفاوت اصلی مینی ایمپلنت و ایمپلنت در کاربرد آنها، طول عمر آنها، اندازه و ظاهر آنها می باشد. تشخیص اینکه برای جایگزینی دندان شما بهتر است از کدام روش استفاده شود را به عهده فوق تخصص ایمپلنت بگذارید. و همچنین کاربرد مینی ایمپلنت دندان در ادامه توضیح داده می شود.
ایمپلنت معمولی اصولاً به صورت دو تکه جداگانهی پایه ایمپلنت و اباتمنت هستند که با پیچ به هم متصل می شوند و قطری در حدود 3.25 تا 5 میلیمتر دارند.
اما مینی ایمپلنت دندان طراحی یک پارچه دارد و قطر ابعاد آن حدوداً 1.8 تا 3.3 میلی متر است.
جنس مینی ایمپلنت نیز مانند ایمپلنت تیتانیومی می باشد که و در انتهای آن یک گوی کوچک همراه سوکت با حلقه پلاستیکی می باشد که وظیفه این حلقه چسباندن دندان به پایه می باشد.
البته جنس زیرکونیا نیز اخیراً به جنس مینی ایمپلنت ها اضافه شده است.
-اولین کاربرد مینی ایمپلنت ها می توان نبود فضای کافی برای کاشت ایمپلنت عنوان کرد همانطور که اشاره کردیم به مینی ایمپلنت ها، ایمپلنت نازک هم می گویند.
برای کاشت یک ایمپلنت حدود 6 میلی متر فضای لثه بین دو دندان کناری نیاز است. اما گاهی این فضا مخصوصا در بین دندانهای جلویی برای کاشت ایمپلنت موجود نمی باشد و از روش مینی ایمپلنت استفاده می شود.
-دومین مورد آن که می توان از جراحی مینی ایمپلنت استفاده عدم وجود استخوان کافی در فک و زیر لثه می باشد که البته می توان این عارضه را با لیفت سینوس و جراحی پودر استخوان از بین برد ولی بعضی از بیماران علاقه ای به انجام این جراحی ندارند. و ناچاراً از روش مینی ایمپلنت استفاده می شود.
-از دیگر موارد مینی ایمپلنت برای کسانی است که استخوان فک آنها تحلیل رفته است و مدتها از دندان مصنوعی در حال استفاده هستند به همین دلیل دندان مصنوعی برای آنها گشاد می شود. در واقع یکی از پر کاربردترین روش های مینی ایمپلنت با ثابت کردن دندان مصنوعی پایینی است.
در این مواقع با استفاده از چهار تا شش عدد مینی ایمپلنت میتوان دندان مصنوعی را در جای خود ثابت نگه داشت و بیمار را از بابت تکان نخوردن و در نیامدن دندان مصنوعی آسوده خاطر کرد.
-یکی دیگر از مهمترین مزیت های مینی ایمپلنت اینست که در مینی ایمپلنت نیاز به جراحی بزرگ نمی باشد و مینی ایمپلنت به صورتی طراحی شده است که نیاز جراحی پیوند استخوان در آن مرتفع شده است و در نتیجه فرآیند گذاشتن دندان سریع تر انجام می شود.
-نیاز به پیوند استخوان ندارد.
-نیاز به جراحی بزرگ نمی باشد.
-جویدن غذا با مینی ایمپلنت آسانتر میشود.
-درمان سریعتر نسبت به ایمپلنت معمولی برای جایگزینی دندان های از دست رفته است.
-تلفظ و تکلم بهبود مییابد.
-مشکل بوی بد دهان برطرف می شود.
-تمیز کردن دندانها و پیشگیری از عفونت لثه آسانتر میشود.
-احتمال موفقیت آن بسیار بالاست.
-نیازی به چسب دندان وجود ندارد.
-مینی ایمپلنت و پروتزهای که بر پایه آن هیچ گونه لغزش و حرکتی ندارند و باعث کسب رضایت بیمار می شوند.
-یک روش کاشت دائمی می باشد.
-از کاشت ایمپلنت هزینه کمتری دارد. به ویژه برای زمانی که برای کاشت ایمپلنت معمولی به دو عمل جراحی نیاز باشد.
ایمپلنت معمولی قطر بیشتری دارد و اتصال آن به استخوان فک بیشتر می باشد و خوب به همان نسبت فشار بیشتری را تحمل می کند.
بنابراین متوجه می شویم ایمپلنت معمولی راه حل بلند مدتتری در مقایسه با مینی ایمپلنتها می باشند.
و اگر برای چفت کردن دندان مصنوعی از مینی ایمپلنت استفاده می شود تعداد مینی ایمپلنت ها بیشتر از ایمپلنت های معمولی می باشد.
مراحل کاشت مینی ایمپلنت ابتدا انجام عکس برداری های CBCT و عکس رادیولوژی می باشد. ممکن است این عکس برداری حتی سی تی اسکن باشد تا جایگاه عصب ها یا هر بافت دیگر مشخص گردد و بتوان اندازه مینی ایمپلنت و موقعیت آن به درستی توسط متخصص ایمپلنت تشخیص داده شود.
البته عمل جراحی مینی ایمپلنت به اندازه ایمپلنت عمیق نمی باشد.
درابتدای شروع جراحی و بی حس شدن منطقه کاشت مینی ایمپلنت، بافت لثه بریده می شود و با استفاده از مته سوراخ پایلوت را در استخوان فک برای کاشت مینی ایمپلنت ایجاد می کنند.
چون محل اتصال یا اباتمنت به شکل یک گوی در خود مینی ایمپلنت قرار دارد، معمولاً چند دقیقه پس از کاشت پایه در لثه، پروتز تاج دندان را می توان روی پایه قرار داد و نیازی نیست که هفتهها یا ماهها منتظر نصب آن ماند.