ایمپلنت
بنا به گفته های بهترین متخصص ایمپلنت، ایمپلنت های دندانی پیچ های فلزی هستند که با جراحی در درون فک و زیر لثه قرار داده می شوند و بر روی آن قطعه ای به نام اباتمنت متصل می شود که روکش بر روی آن قرار می گیرد.
ایمپلنت ها با جوش خوردن به استخوان فک، ساپورت مناسبی برای روکشی که بر روی آن قرار می گیرد فراهم می کند. دندان های متحرکی (دست دندان) که بر روی انواع ایمپلنت قرار می گیرند دیگر به هیچ وجه در دهان نمی لغزند و تکان نمی خوردند که این یک مزیت بسیار عالی در حین غذا خوردن و صحبت کردن محسوب می شود.
متخصص ایمپلنت
برای بعضی افراد بریج ها (روکش ها) معمول و دست دندان های متحرک بسیار سخت و یا حتی غیر ممکن است و علت آن هم زخم های ایجاد شده توسط پروتز های متحرک، سختی رعایت بهداشت بریج ها و عدم امکان استفاده از نخ دندان و … می باشد. مزیت بزرگ ایمپلنت این است که نیاز به تراش دندان های مجاور ندارد و در مواردی که در ناحیه خلفی فک دندانی وجود ندارد قابل استفاده است. (در این موارد از بریج یا پل ها نمی توان استفاده کرد)
برای دریافت ایمپلنت شما نیاز به لثه سالم و میزان کافی استخوان دارید و پس از اتمام ایمپلنت هم شما باید بهداشت دهانتان را رعایت کنید و به متخصص ایمپلنت برای ویزیت های دوره ای مراجعه کنید.
ایمپلنت ها معمولا نسبت به دیگر درمان های دندانپزشکی گرانتر است که به خاطر قیمت بالای قطعات آن و تعداد جلسات زیاد آن می باشد، ولی در عین حال هنوز درمانی بهتر از آن برای جایگزین کردن دندان ها وجود ندارد و کارکرد طولانی تر آن نسبت به درمان های دیگر هزینه بالای آن را کاملا توجیه می کند.
این ایمپلنت ها یک فریم یا صفحه فلزی هستند که دقیقا زیر لثه و بر روی استخوان قرار می گیرند. همچنان که لثه التیام پیدا می کند ، این فریم به استخوان فیکس می شود. میله هایی که از لثه بیرون می آیند مسئول نگهداری دندان های مصنوعی می باشند.
این ایمپلنت ها مستقیم از طریق جراحی وارد استخوان فک می شوند هنگامی که بافت لثه اطراف التیام یافت، یک جراحی محدود دیگر مورد نیاز است تا قطعه ای به نام اباتمنت موقت (Gingiral Former) به آن وصل شود تا باعث شکل دهی فرم لثه مطابق با ابعاد دندان در آینده شود و در نهایت پس از 3 هفته تا 2 ماه (بسته به نوع ایمپلنت) قالبگیری انجام و روکش نصب می شود.
اگر بخواهیم از لحاظ سطح ایمپلنت ها آنها را بررسی کنیم: یکی از دلایل اصلی برای تغییرات سطح ایمپلنت ها کاهش دادن زمان جوش خوردن آنها می باشد، سطح ایمپلنت های دندانی تنها قسمتی است که در تماس با محیط بیولوژیکی بدن (استخوان) می باشد و مستقیما بر روی پاسخ استخوان و قدرت مکانیکی سطح ایمپلنت – استخوان تاثیر می گذارد.
سطوح بسیار مختلفی در دهه های گذشته مورد آزمایش قرار گرفته اند تا جوش خوردن ایمپلنت به فک ارتقاء یابد. یک لایه سطحی خاص بر روی ایمپلنت مورد نیاز است تا سطح فانکشنال (عملکردی) استخوان – ایمپلنت را بالا ببرد تا استرس و نیروهای وارد شده به ایمپلنت بتواند به سادگی به استخوان انتقال یابد.
این پوشش سطحی باعث بالا رفتن رسوب استخوان بر روی ایمپلنت می شود که شامل تغییرات مکانیکی (ماشین کردن یا سند بلاست کردن) و یا تغییرات شیمیایی (اسید شویی کردن) و یا تغییرات الکتروشیمیایی (اکسیداسیون آندیک) و یا تغییرات خلاء (وکیوم) و یا درمان های حرارتی و یا درمان های لیزری باشد. این تغییرات باعث کنترل رشد و فعالیت های متابولیک سلول های استخوان ساز می شود.
زبری سطح ایمپلنت نشان داده شده است که بر روی فاکتور های رشدی و سایتوکاین ها برای تولید سلول های استخوان ساز (استئوبلاست) تاثیر می گذارند. زبری سطح باعث بالا رفتن (TGF-B) که یک هورمون رشدی است و مستقیما باعث افزایش استئوبلاست ها می شود.
*پس نتیجه میگیریم که ساختار و سطح انواع ایمپلنت بر روی تعامل میان فلز و بافت های زنده تاثیر دارد.
انواع ایمپلنت
ایمپلنت های اولیه سطحی توسط ماشین، صاف شده داشتند، بعد از ساختن، این ایمپلنت ها تمیز و سپس ضد عفونی و استریل می شوند، آزمایشات میکروسکوپیک سطح آن ها نشان داد که سطح آن ها دارای خراش های بسیار ریزی از دستگاهی که آنها را صاف کرده بود داشت، که باعث می شد که استخوان به آن بچسبد ولی یک مشکل وجود داشت که سلول های استخوان ساز تمایل داشتند در طول این شیار ها حرکت کنند که این باعث می شد زمان جوش خوردن حتی تا 6 ماه به طول بیانجامد، ولی بصورت کلی نتایج قابل قبولی داشتند.
شستن ایمپلنت با اسید قوی مثل اسید هیدروکلریک و اسید سولفوریک یک روش برای خشن کردن سطح ایمپلنت های تیتانیومی است. پروسه اسید شویی اجازه می دهد که لایه اکسید ایمپلنت حذف شود. پروسه اسید شویی به 3 هدف انجام می شود:
پروسه اسید شویی باعث حفظ سلول های سازنده استخوان بر سطح ایمپلنت و اجازه دادن به آن ها برای پیدا کردن راهشان بر سطح ایمپلنت می شود، که در نتیجه باعث چسبندگی بهتر استخوان به ایمپلنت می شود، نشان داده شده است که پروسه اسید شویی باعث بهبود جوش خوردن استخوان به ایمپلنت برای سال های سال می شود.
هیدروکسی آپاتیت ماده ای است که قابلیت یک اتصال قوی بین استخوان و ایمپلنت را دارد. هیدروکسی آپاتیت یک لایه از کلسیم و فسفات بر روی ایمپلنت می باشد. هیدروکسی آپاتیت بر روی فلز به روش های مخالف اعمال می شود.
پلاسما اسپری به ایمپلنت اجازه می دهد که پوششی با ضخامت تقریبا 40-50 میکرون داشته باشد.این پروسه توسط تزریق فرم پودری تیتانیوم درون یک تورچ پلاسمائی در دماهای بسیار بالا می باشد. اینها ذرات در نهایت متراکم و با هم متصل بر روی سطح انواع ایمپلنت می شوند اینها باعث تحریک سلول های استخوان ساز می شوند ولی ایراداتی هم بر آن ها وارد شده است مثل کنده شدن پارتیکل های تیتانیوم از سطح ایمپلنت و عدم یکسانی و همواری سطح و به طبع تفاوت در میزان استخوان ساخته شده در نقاط مختلف ایمپلنت.
اسید شویی توسط اسید هیدروکلریک و اسید سولفوریک و سند بلاست با ذرات بزرگ (Large grit) انجام می شود. نتیجه آن خشونت سطحی ایده آل و در نتیجه جوش خوردن عالی ایمپلنت به استخوان است.
